Ptaki

Kukabura chichotliwa Dacelo novaeguineae, to największy przedstawiciel rodziny zimorodkowatych. Posiada dużą głowę i masywny dziób. Upierzenie ciała jest beżowe, skrzydła są brunatne z niebieskim połyskiem. Ogon jest dość długi, brązowy z ciemnymi prążkami. Za okiem znajduje się ciemna plama. Samiec i samica wyglądają podobnie, ale samica jest nieco większa. Wielkość osobnika dorosłego waha się od 40 do 45 cm. Ptaki te wydają charakterystyczne, głośne odgłosy, przypominające histeryczny, ludzki chichot. Żyją w grupach rodzinnych do 8 osobników, składających się z rodziców i ich potomstwa z kilku lęgów. Samica składa jaja w dziupli w odstępach czasowych. Jaja są wysiadywane na zmianę przez wszystkich członków grupy rodzinnej. Są to ptaki osiadłe, które przez cały rok bronią swojego terytorium. Pożywienie stanowią owady i inne bezkręgowce, małe ssaki, gady, ptaki i ich pisklęta; w przeciwieństwie do innych zimorodków – rzadko łowią ryby. Zasiedlają luźne lasy oraz zadrzewienia i rzadko można je spotkać w pobliżu zbiorników wodnych. Kukabura chichotliwa występuje w południowej i południowo-wschodniej Australii oraz została introdukowana na Tasmanię i do południowo-zachodniej Australii.

Ten pięknie ubarwiony ptak bywa nazywany również pekińczykiem żółtym. Samiec i samiczka mają podobne ubarwienie piór. Słowik chiński jest bardzo aktywny, ale trudny do wypatrzenia w środowisku naturalnym. Poszukuje pokarmu w postaci owoców i owadów na liściach oraz wśród martwego drewna. W okresie lęgowym, który trwa od kwietnia do września samce śpiewają długimi i dźwięcznymi zwrotkami, aby zachęcić samicę do budowy gniazda, do którego składa ona następnie 3-4 jaja. Poza okresem lęgowym ptaki tworzą koczujące grupy liczące od 10 do 30 osobników. Zamieszkuje część Indii, Nepal, Tybet, Bhutan oraz Birmę. Wprowadzony na Hawajach, w Stanach Zjednoczonych, Hiszpanii i we Francji tworzy wolno żyjące populacje.Spotykany prawie wszystkich typach lasów, choć zdecydowanie preferuje lasy sosnowe z gęstymi zaroślami. 

Należący do rodziny wikłaczy bawolik białogłowy zamieszkuje suche tereny sawanny w Afryce wschodniej. Żeruje na ziemi wybierając nasiona oraz owady, szczególnie motyle i chrząszcze. Jego angielska nazwa white-headed buffalo weaver wzieła się od tego, że ptak ten często podąża za bawołem afrykańskim (ang. African buffalo). Sezon lęgowy rozpoczyna się wraz z nadejściem pory deszczowej. Samiec pozostaje wierny jednej partnerce. Początkowo wykonuje on taniec godowy rozpościerając swoje skrzydła i prezentując białe plamy na spodniej stronie skrzydeł. Jak u wszystkich wikłaczy gniazdo bawolików jest bardzo kunsztownie wykonane. Ma ponad pół metra średnicy i jest zawieszone na drzewie na wysokości kilku metrów. Wejście do gniazda stanowi krótka rurka zwisająca w dół. Gniazdo jest chronione ostrymi gałęziami i cierniami, które ptaki wplatają w zewnętrzne pokrywy konstrukcji. Samica wysiaduje 3-5 szarych jaj przez 11-14 dni. Następnie pisklęta są karmione przez obydwoje rodziców.

Kakadu białoczube osiągają masę od 300 do 630 g i średnią długość 46 cm. Pokryte są białymi piórami, dziób i nogi mają szare. Dymorfizm płciowy widoczny jest w barwie tęczówki, która jest ciemnobrązowa u samców, a czerwonawa u samic. Samice mają też zwykle mniejsze głowy i dzioby. Są monogamiczne. Rozmnażają się raz do roku. W wysoko położonych dziuplach samica składa średnio 2 jaja, które wysiadywane są przez oboje rodziców. Młode wykluwają się po ok. 30 dniach. Rodzice wychowują tylko jedno z nich - najzdrowsze i najsilniejsze. Młode kakadu białoczube dojrzałość płciową uzyskują w wieku 6 lat. Żywią się głównie owocami.

Dorosłe osobniki tego gatunku różnią się od siebie - samica ma czarny dziób, samiec zaś czerwony. W okresie lęgowym samica składa w dziupli od 2 do 4 jaj. Samiec zamurowuje ją siedzącą na gnieździe, a przez niewielki otwór dostarcza pożywienie jej i pisklętom. Toko czarnoskrzydłe żywią się owocami, owadami i nasionami.

Ta szeroko rozprzestrzeniona we wschodniej Azji i Australii, charakterystycznie ubarwiona przepiórka, jest jednym z najmniejszych kuraków na świecie. Żyje w gęstych trawiastych stepach, na brzegach bagien, często także pojawia się na obszarach uprawnych preferując pola ryżowe, zwłaszcza po zbiorach. Żywi się głównie nasionami traw, konopi, maku i owadami. Zasadniczo przebywa w rodzinnych grupach po 6 - 7 osobników. Gniazdo buduje w gęstych zaroślach pokrywając je kilkoma splecionymi łodygami roślin. Samica znosi 4 - 6 oliwkowozielonych, ciemnobrązowo lub czarno nakrapianych jaj, które wysiaduje na przemian z samcem. Po 16 - 17 dniach wylęgają się prążkowane pisklęta o masie 3 - 5 g i wielkości trzmiela. Młode rozwijają się bardzo szybko i już po 2 - 3 dniach zaczynają im rosnąć pióra skrzydeł i ogona, a po około dwóch tygodniach fruwają.

Ary oliwkowe żyją w środowisku naturalnym w grupach złożonych z 5-6 osobników. Zajmują niewielkie obszary. Jaja, do 3, składają w dziuplach. Żywią się orzechami, owocami, pestkami. Gatunek zagrożony jest wyginięciem, głównie ze względu na szeroko zakrojoną wycinkę drzew. W 2006 r. został wpisany na Czerwoną Listę Gatunków Zagrożonych IUCN, wyszczególniono go także w I Załączniku Konwencji Waszyngtońskiej (CITES).

Jaskrawe, zielone upierzenie u tego i innych turaków z rodzaju Tauraco nie jest spowodowane załamywaniem się światła, jak to ma miejsce u innych ptaków, lecz unikalnym zielonym barwnikiem - turakowerydyną, zawierającym miedź. Ptaki te żerują grupami na szczytach drzew, objadając się owocami. W okresie lęgowym dobierają się w pary i stają się ściśle terytorialne. Samiec tokuje przed samicą, prezentując swe skrzydła i karmiąc ją na wpół przetrawionym pokarmem.