Wyspiarek płowobrzuchy (Gallicolumba crinigera)
Wyspiarek płowobrzuchy Gallicolumba crinigerato ptak należący do rodziny gołębiowatych. Nazywany jest „gołębiem o krwawiącym sercu” – określenie to wynika z jego charakterystycznego ubarwienia – na piersi widoczna jest krwistoczerwona plama, a reszta ciała jest podobnie wybarwiona jak u gołębia skalnego. Samce i samice są zbliżone pod względem barw. Dorosły wyspiarek płowobrzuchy osiąga średnio wielkość 29 cm. Ptak ten jest bardzo płochliwy, większość czasu spędza w ukryciu, na dnie lasu. W momencie zagrożenia salwuje się ucieczką, biegnąc po ziemi. Na drzewach można go jedynie zobaczyć w okresie lęgów, gdzie zakłada gniazdo. Okres lęgowy przypada prawdopodobnie na porę deszczową; samica składa jedno jajo, które inkubuje 15-18 dni. Pokarmem tego gatunku są owoce, nasiona i bezkręgowce, które zdobywa żerując na dnie lasu. Liczebność gatunku gwałtownie spada z powodu niszczenia lasów tropikalnych oraz odłowów w celach handlowych i na mięso. Można go spotkać w gęstych nizinnych lasach na Filipinach. Jest gatunkiem endemicznym dla wysp Samar, Leyte, Basilan, Mindanao, Bohol, Dinagat.
Kukabura chichotliwa (Dacelo novaeguineae)
Kukabura chichotliwa Dacelo novaeguineae, to największy przedstawiciel rodziny zimorodkowatych. Posiada dużą głowę i masywny dziób. Upierzenie ciała jest beżowe, skrzydła są brunatne z niebieskim połyskiem. Ogon jest dość długi, brązowy z ciemnymi prążkami. Za okiem znajduje się ciemna plama. Samiec i samica wyglądają podobnie, ale samica jest nieco większa. Wielkość osobnika dorosłego waha się od 40 do 45 cm. Ptaki te wydają charakterystyczne, głośne odgłosy, przypominające histeryczny, ludzki chichot. Żyją w grupach rodzinnych do 8 osobników, składających się z rodziców i ich potomstwa z kilku lęgów. Samica składa jaja w dziupli w odstępach czasowych. Jaja są wysiadywane na zmianę przez wszystkich członków grupy rodzinnej. Są to ptaki osiadłe, które przez cały rok bronią swojego terytorium. Pożywienie stanowią owady i inne bezkręgowce, małe ssaki, gady, ptaki i ich pisklęta; w przeciwieństwie do innych zimorodków – rzadko łowią ryby. Zasiedlają luźne lasy oraz zadrzewienia i rzadko można je spotkać w pobliżu zbiorników wodnych. Kukabura chichotliwa występuje w południowej i południowo-wschodniej Australii oraz została introdukowana na Tasmanię i do południowo-zachodniej Australii.
Miedzianka szmaragdowa (Chalcophaps indica)
Ptak należący do rodziny gołębiowatych. Jest bardzo atrakcyjnie upierzony. Pióra na skrzydłach są szmaragdowozielone. Szyja, brzuch i ogon purpurowo-brązowe. Ciemię u samca jest niebieskawe. Zwykle występują pojedynczo,w parach lub w niewielkich grupach. Zamieszkują Półwysep Indyjski oraz znaczna część Azji południowo-wschodniej.Są trudne w obserwacji, gdyż prowadzą dość skryty tryb życia. Zamieszkują wszelkiego typu lasy i tereny do nich przyległe. Główny pokarm tych ptaków stanowią różnorodne owoce, rośliny i nasiona, których wyszukują na ziemi, często pod drzewami. Uzupełnieniem diety bywają termity. Zaniepokojone raczej odchodzą niż odlatują. Okres lęgowy przypada od kwietnia do września. W tym czasie budują niechlujne gniazdo na gałęzi drzewa do którego samica składa dwa białe lub kremowe jaja. Pisklęta klują się po 13-15 dniach.
Słowik chiński (Leiothrix lutea)
Ten pięknie ubarwiony ptak bywa nazywany również pekińczykiem żółtym. Samiec i samiczka mają podobne ubarwienie piór. Słowik chiński jest bardzo aktywny, ale trudny do wypatrzenia w środowisku naturalnym. Poszukuje pokarmu w postaci owoców i owadów na liściach oraz wśród martwego drewna. W okresie lęgowym, który trwa od kwietnia do września samce śpiewają długimi i dźwięcznymi zwrotkami, aby zachęcić samicę do budowy gniazda, do którego składa ona następnie 3-4 jaja. Poza okresem lęgowym ptaki tworzą koczujące grupy liczące od 10 do 30 osobników. Zamieszkuje część Indii, Nepal, Tybet, Bhutan oraz Birmę. Wprowadzony na Hawajach, w Stanach Zjednoczonych, Hiszpanii i we Francji tworzy wolno żyjące populacje.Spotykany prawie wszystkich typach lasów, choć zdecydowanie preferuje lasy sosnowe z gęstymi zaroślami.
Szpak bramiński (Sturnia pagodarum)
Szpak bramiński zamieszkuje Cejlon, Nepal oraz Indie. Ten gatunek szpaka cechuje wyjątkowa inteligencja i ciekawość wszystkiego co nowe. Szpak bramiński jest mniej towarzyski od pozostałych szpaków, dlatego widywany bywa w parach, rzadziej niewielkich stadach. Samiec wykonuje na ziemi taniec godowy nadymając się, śpiewając i wachlując ogonem. Ptaki zakładają gniazdo w dziupli lub w szczelinie budynku. Do jego budowy wykorzystują trawę, pióra i znalezione szmaty. Środowisko: zamieszkuje tereny zakrzaczone, lasy liściaste i tereny uprawne w sąsiedztwie ludzkich osiedli.
Bawolik białogłowy (Dinemellia dinemelli)
Należący do rodziny wikłaczy bawolik białogłowy zamieszkuje suche tereny sawanny w Afryce wschodniej. Żeruje na ziemi wybierając nasiona oraz owady, szczególnie motyle i chrząszcze. Jego angielska nazwa white-headed buffalo weaver wzieła się od tego, że ptak ten często podąża za bawołem afrykańskim (ang. African buffalo). Sezon lęgowy rozpoczyna się wraz z nadejściem pory deszczowej. Samiec pozostaje wierny jednej partnerce. Początkowo wykonuje on taniec godowy rozpościerając swoje skrzydła i prezentując białe plamy na spodniej stronie skrzydeł. Jak u wszystkich wikłaczy gniazdo bawolików jest bardzo kunsztownie wykonane. Ma ponad pół metra średnicy i jest zawieszone na drzewie na wysokości kilku metrów. Wejście do gniazda stanowi krótka rurka zwisająca w dół. Gniazdo jest chronione ostrymi gałęziami i cierniami, które ptaki wplatają w zewnętrzne pokrywy konstrukcji. Samica wysiaduje 3-5 szarych jaj przez 11-14 dni. Następnie pisklęta są karmione przez obydwoje rodziców.
Turako angolski (Tauraco erythrolophus)
Jest to gatunek endemiczny Angoli. Zasiedla otwarte lasy galeriowe, zadrzewienia na skraju sawann. W ubarwieniu tego gatunku dominuje głównie kolor zielony, który obejmuje szyję, pierś i grzbiet. Głowę zdobi czerwony czub z białą krawędzią na górze, a wokół oczu widoczne są również w kolorze białym “policzki”. Podczas lotu uwidaczniają się też czerwone lotki. Żyją zazwyczaj w parach lub grupach rodzinnych sięgających nawet 30 sztuk. Dorosłe ptaki są monogamiczne i wierne jednemu terytorium, które zaciekle bronią. Ich donośny głos przypominający szczekanie słyszalny jest głównie świtem. Pokarm stanowią głównie owoce, pąki drzew i nasiona. Okres rozrodczy rozpoczyna się porą deszczową. Wysiadywaniem jajek zajmują się oboje rodzice, zaś młode stają się samodzielne dopiero kilka tygodni po osiągnięciu zdolności do lotu.
Kakadu białoczuba (Cacatua alba)
Kakadu białoczube osiągają masę od 300 do 630 g i średnią długość 46 cm. Pokryte są białymi piórami, dziób i nogi mają szare. Dymorfizm płciowy widoczny jest w barwie tęczówki, która jest ciemnobrązowa u samców, a czerwonawa u samic. Samice mają też zwykle mniejsze głowy i dzioby. Są monogamiczne. Rozmnażają się raz do roku. W wysoko położonych dziuplach samica składa średnio 2 jaja, które wysiadywane są przez oboje rodziców. Młode wykluwają się po ok. 30 dniach. Rodzice wychowują tylko jedno z nich - najzdrowsze i najsilniejsze. Młode kakadu białoczube dojrzałość płciową uzyskują w wieku 6 lat. Żywią się głównie owocami.
Turako rdzawy (Tauraco porphyreolophus)
Od innych gatunków turaków odróżnia turako rdzawego niemal całkowity brak zielonych piór oraz większy dziób. Dzięki obecności zawierającej miedź turacyny, lotki u turako mają czerwony odcień. Głównym składnikiem jego diety są owoce i pąki drzew. W okresie lęgowym, który w środowisku naturalnym odbywa się od VIII do II, partnerzy wspólnie budują gniazdo. Samica składa w nim od 2 do 4 jaj, które wysiadują wspólnie przez 21-23 dni. Młode opuszczają gniazdo po ok. 3 tygodniach od wyklucia. Zdolność do lotu uzyskują ok. 2 tygodnie później. Gatunek wpisany został do II Załącznika Konwencji Waszyngtońskiej CITES.
Toko czarnoskrzydły (Tockus deckeni)
Dorosłe osobniki tego gatunku różnią się od siebie - samica ma czarny dziób, samiec zaś czerwony. W okresie lęgowym samica składa w dziupli od 2 do 4 jaj. Samiec zamurowuje ją siedzącą na gnieździe, a przez niewielki otwór dostarcza pożywienie jej i pisklętom. Toko czarnoskrzydłe żywią się owocami, owadami i nasionami.
Błyszczak purpurowy (Lamprotornis purpureus)
W środowisku naturalnym ptaki te żyją w parach lub niewielkich grupach. Dorosłe samce niewiele różnią się od samic (brak dymorfizmu płciowego). Gniazdują w dziuplach. Samica składa zwykle 2-4 jaja, które wysiadywane są przez 2 tygodnie. Młode przebywają w gnieździe około miesiąca. Dieta błyszczaków purpurowych składa się głównie z owoców i owadów.
Przepiórka chińska (Coturnix chinensis)
Ta szeroko rozprzestrzeniona we wschodniej Azji i Australii, charakterystycznie ubarwiona przepiórka, jest jednym z najmniejszych kuraków na świecie. Żyje w gęstych trawiastych stepach, na brzegach bagien, często także pojawia się na obszarach uprawnych preferując pola ryżowe, zwłaszcza po zbiorach. Żywi się głównie nasionami traw, konopi, maku i owadami. Zasadniczo przebywa w rodzinnych grupach po 6 - 7 osobników. Gniazdo buduje w gęstych zaroślach pokrywając je kilkoma splecionymi łodygami roślin. Samica znosi 4 - 6 oliwkowozielonych, ciemnobrązowo lub czarno nakrapianych jaj, które wysiaduje na przemian z samcem. Po 16 - 17 dniach wylęgają się prążkowane pisklęta o masie 3 - 5 g i wielkości trzmiela. Młode rozwijają się bardzo szybko i już po 2 - 3 dniach zaczynają im rosnąć pióra skrzydeł i ogona, a po około dwóch tygodniach fruwają.
Tukan tęczodzioby /Ramphastos sulfuratus/
Tukan tęczodzioby jest jednym z najbarwniejszych tukanów. Uwagę przyciąga jego jaskrawożółta pierś i wielobarwny dziób. Młode osobniki tego gatunku nie są tak barwne, jakdorosłe, a dzioby rosną im jeszcze kilka tygodni po opuszczeniu przez nie gniazda. Tukany zazwyczaj spotykane są w parach lub w grupach liczących 6-12 ptaków. Żywią się różnorodnym pokarmem roślinnym, przede wszystkim owocami, ale także owadami i pajęczakami. Żerujący ptak zrywa owoce końcem dzioba, następnie podrzuca je i połyka. Sporadycznie zjadają węże, jaszczurki, jaja i pisklęta. Tukan tęczodzioby ma charakterystyczny, mocno falisty lot, z intensywnymi uderzeniami skrzydeł, przerywanymi krótkimi szybowaniami. Odzywa się serią mechanicznych cykań, podobnych do głosu rzekotki.
Ara oliwkowa (Ara ambigua)
Ary oliwkowe żyją w środowisku naturalnym w grupach złożonych z 5-6 osobników. Zajmują niewielkie obszary. Jaja, do 3, składają w dziuplach. Żywią się orzechami, owocami, pestkami. Gatunek zagrożony jest wyginięciem, głównie ze względu na szeroko zakrojoną wycinkę drzew. W 2006 r. został wpisany na Czerwoną Listę Gatunków Zagrożonych IUCN, wyszczególniono go także w I Załączniku Konwencji Waszyngtońskiej (CITES).
Bezszpon (Rollulus roulroul)
Inaczej nazywany kuropatwą koroniastą lub puchoczubem. Kuropatwy są generalnie ptakami otwartych krajobrazów, jednak wiele gatunków południowo-wschodniej Azji można spotkać w tropikalnych lasach deszczowych. Kuropatwa koroniasta jest najbardziej charakterystycznym gatunkiem z tej grupy - bogato ubarwionym, ze szczoteczkowym czubem u samców. Żywi się nasionami, owocami, owadami i małymi mięczakami. Bardzo interesujące są jej zwyczaje lęgowe: zamiast zagłębienia w ziemi, buduje wielkie gniazdo z dachem i niewielkim wejściem. Środowisko: lasy tropikalne. Wielkość: 25 cm. Zasięg: południowa Birma, Tajlandia, Malezja, Sumatra i Borneo.
Turako zielony /Tauraco persa buffoni/
Jaskrawe, zielone upierzenie u tego i innych turaków z rodzaju Tauraco nie jest spowodowane załamywaniem się światła, jak to ma miejsce u innych ptaków, lecz unikalnym zielonym barwnikiem - turakowerydyną, zawierającym miedź. Ptaki te żerują grupami na szczytach drzew, objadając się owocami. W okresie lęgowym dobierają się w pary i stają się ściśle terytorialne. Samiec tokuje przed samicą, prezentując swe skrzydła i karmiąc ją na wpół przetrawionym pokarmem.
Szpak balijski (Leucopsar rothschildi)
Szpak balijski odkryty został w 1910 roku na wyspie Bali, dla której jest gatunkiem endemicznym. Należy do najbardziej zagrożonych gatunków ptaków żyjących obecnie na Ziemi. Rozmnażanie w niewoli być może pozwoli go ocalić. Aby to ułatwić, został on objęty Europejskim Programem Hodowli Gatunków Zagrożonych (EEP). Przedstawiciele tego gatunku mają białe upierzenie. Oko otoczone jest błękitną, nagą skórą. Żyją 4-10 lat (w hodowli do 22 lat). Samiec w czasie zalotów popisuje się przed samicą unosząc pióra porastające ciemień i kiwając głową. W czasie lęgów, które odbywają się od stycznia do kwietnia, wiją wysłane trawą gniazda w dziuplach drzew. Samica znosi 1-3 jaj. Opiekę nad nimi sprawują oboje rodzice. Inkubacja trwa 12-14 dni. Młode dojrzałość płciową osiągają po roku. Żyją w stadach liczących 30-60 osobników. Są to ptaki wszystkożerne. Odżywiają się głównie owadami i owocami, czasem również małymi kręgowcami.